Uitleg: Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) is een Europees gerechtshof waar individuen, groepen, organisaties en landen een klacht kunnen indienen tegen een lidstaat van de Raad van Europa. Het Hof is gevestigd in Straatsburg.
Juridisch : De uitspraken van het hof zijn bindend en definitief: noch de klagende partij noch de aangeklaagde partij kan in beroep, behalve bij de Grote Kamer van het hof zelf. Verder is, indien een lidstaat in het ongelijk wordt gesteld, de lidstaat verplicht alles te doen om te voorkomen dat de geconstateerde schending in de toekomst nog eens voorkomt.
Zelfs “bindend” blijkt echter geen afgebakend juridisch begrip. Het Duitse Grondwettelijke Hof te Karlsruhe vonniste op 19 oktober 2004 dat Duitse rechters de uitspraken van het Europees Hof niet mogen negeren. De Duitse grondwet gaat echter boven het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).
Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens baseert zijn uitspraken op het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Het hof bestaat uit 47 rechters, één namens elke lidstaat van de Raad van Europa. President anno 2013 is de Luxemburger Dean Spielmann. (Wikipedia)
Actie ATD: Europees Hof van de Rechten van de mens: gezinnen kunnen niet zomaar verdreven worden van een terrein waar ze al jaren wonen.
Op 17 oktober 2013 maakte een juridische overwinning een einde aan een rechterlijk gevecht van 9 jaar. Het Europees Hof van de Rechten van de Mens (EHRM) heeft toen toegegeven dat Frankrijk het recht op een familieleven schendt door niet te zorgen voor de herhuisvesting van families die in woonwagens leven in Herblay in het Franse departement Val d’Oise ten Noorden van Parijs. (artikel 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens). Artikel geplaatst 21 januari 2014
Sinds een dertigtal jaren vestigden zich in de Val d’Oise woonwagenbewoners op een bebost terrein dat ingekleurd is als groene zone. Sommige gezinnen hebben enkel nog een stacaravan of chalet. Ze trekken niet meer rond. Sommigen zijn eigenaar of huurder van het stukje grond, anderen zonder status. Het merendeel heeft geen toegang tot elektriciteit of water.
In april 2004 worden de families in kort geding gedagvaard en bedreigd met uitwijzing door het gemeentebestuur, zonder enige vorm van dialoog over hun herhuisvesting. De aangevoerde reden is “volledig illegale bezetting” van een natuurgebied “dat moet beschermd worden voor de kwaliteit van het landschap en het karakter van de elementen waaruit het bestaat”. De eis van de gemeente wordt verworpen, want er is geen hoogdringendheid. Het gebied was reeds jaren ingekleurd als een groene zone. 27 september 2004 : nieuwe dagvaarding. De families worden veroordeeld om het terrein binnen de 3 maanden te evacueren, vanaf de bekendmaking van het vonnis, onder de dreiging van een dwangsom van 70€ per dag vertraging. Eind januari 2006 legt ATD Vierde Wereld een collectief bezwaar neer bij de Raad van Europa. Op 4 februari 2008 volgt de eerste overwinning: het Europees Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa bevestigt dat Frankrijk wel degelijk wetteksten heeft om het recht op huisvesting afdwingbaar te maken maar deze teksten worden niet op een correcte en vastberaden manier toegepast. Om de geldende wetgeving toe te passen, met de ambitie om resultaat te halen, moeten in de eerste plaats de nodige middelen ingezet worden.
Op 13 juni 2007, wordt een verzoek bij het Europees Hof van de Rechten van de Mens ingediend door 25 personen en ATD Vierde Wereld. Op 17 oktober 2013, Werelddag van Verzet tegen armoede, valt het vonnis: Frankrijk heeft het basisrecht op een gezinsleven niet gerespecteerd. Zelfs als de naleving van een bodembestemmingsplan en de beëindiging van een illegale bezetting wettige doelen zijn, dan nog heeft de Staat de verplichting om voldoende aandacht te besteden aan de behoeften van de families met betrekking tot herhuisvesting. Er moet evenredigheid beoogd worden tussen het nagestreefde doel en het effect op het gezinsleven.
Het Europees Hof van de Rechten van de Mens stelt vast dat sinds 2005 slechts 4 families herhuisvest werden en dat het verzoek van de andere families onvoldoende aandacht kreeg van de overheid. Ook hun vraag om huisvesting op een familieterrein had de overheid ernstig moeten nemen.
Overigens kent deze uitspraak een schadevergoeding toe aan de eisers.
Maar de eerste doelstelling voor deze families is vooral dat men hun uiteindelijk een herhuisvesting voorstelt in overeenstemming met hun behoeften.
Deze uitspraak is historisch: ze doet de Franse en Europese rechtspraak evolueren.
Bron : website ATD Internationaal