Het begeleiden van multiprobleemgezinnen is bepaald niet weggelegd voor iedereen. Je kunt nog zoveel weten en als hulpverlener met de beste intenties de praktijk instappen, toch kan het doek sneller voor je vallen dan je had verwacht en had gehoopt. Het is dan ook van cruciaal belang hoe je je als hulpverlener vanaf het eerste moment opstelt! Het is erop of eronder.
Vijf strategieën
Als houvast helpt het dan om eerst te bepalen met welke types multiprobleemgezinnen je te maken kunt hebben en hoe dit ene gezin daar dan in past. Feron verwijst met het oog daarop naar een onderzoek van Steketee en Vandenbroucke (2010) waarin vijf verschillende strategieën voor vijf verschillende soorten multiprobleemgezinnen worden onderscheiden:
-
Orde op zaken model: Kwetsbare multiprobleemgezinnen met één of meerdere risicofactoren die buitengesloten kunnen raken en in problemen dreigen te komen, hebben vooral een aanpak nodig waarbij hen geleerd wordt om toegang te krijgen tot voorzieningen. Hierbij moet coördinatie van de voorzieningen en instellingen voorhanden zijn.
-
Vinger aan de pols model: Bij multiprobleemgezinnen die geen expliciete hulpvraag hebben en daardoor geen actieve bemoeienis van de hulpverlening willen, kan worden gekozen voor een casemanager die regelmatig langskomt om te kijken of een ‘latent’ probleem zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een reëel probleem waarop hulp aangeboden kan worden. De aard van de problematiek bepaalt vervolgens welke organisatie een gezinscoach levert.
-
Stut en steun model: Gezinnen waarin sprake is van een chronische, hardnekkige en problematische situatie, waardoor men moeite heeft met het organiseren van het dagelijks leven, hebben langdurige en intensieve begeleiding nodig.
-
Direct (gedwongen) hulpaanbod: Voor multiprobleemgezinnen met een duidelijke, urgente problematiek is een hulpverleningsaanbod op al dan niet vrijwillige basis noodzakelijk. De keuze voor het hulpverleningskader vraagt om een selectie van benodigde ketenpartners. Keuzes moeten worden gemaakt over de methodische interventie, de omvang van benodigde zorg moet worden ingeschat en er moeten afspraken worden gemaakt over zorgcoördinatie en casemanagement. De urgentie van het probleem bepaalt waar deze zorgcoördinatie komt te liggen.
-
Refresh model: Er zijn ook multiprobleemgezinnen waarbij de bestaande hulpverlening afgesloten is, maar waarbij het nuttig en noodzakelijk is om gedurende een bepaalde periode regelmatig langs te gaan om te zien of alles nog op orde is en goed gaat. Deze nazorg zou in principe geboden moeten worden door de hulpverlener die verantwoordelijk was gedurende het hulpverleningstraject.
Bron: http://blikophulp.nl/multiprobleemgezinnen-strategieen/?utm_source=www.blikophulp.nl&utm_medium=Nieuwsbrief&utm_campaign=Nieuwsbrief%208-6-2015