Half februari zag ik een documentaire uitgezonden op zondagavond door de VPRO. Het ging over de Amerikaanse ‘War against drugs’ en de daaraan verbonden wetgeving.
Er kwamen verschillende mensen aan het woord, inclusief rechters en juristen, die toegaven dat de straffen die verbonden waren aan het in bezit hebben van drugs onevenredig hoog waren en alleen maar geleid hebben tot meer drugsgebruik binnen de armste bevolkingsgroepen.
Ondertussen heeft deze wetgeving er echter ook voor gezorgd dat er een bloeiende economie is ontstaan rond de uitvoering ervan. Bestaande gevangenissen puilden uit en nieuwe moesten gebouwd worden, rechters, juristen, gevangenispersoneel, gespecialiseerde politieagenten, bouwondernemingen, voedingsbedrijven etc. zijn financieel afhankelijk geworden van het uitvoeren en naleven van deze wetgeving waarvan ze eigenlijk vinden dat hij niet deugt. Wetgeving die zich ( hoe goedbedoeld ook ) tegen de armsten keert.
Als ik kijk naar alles wat er ontstaan is rondom schuldhulpverlening en de participatiewet, dan zie ik soortgelijke processen ontstaan.
67 gezinnen dakloos in de regio Heerlen, stond er deze week in een krant.
Wat is de oorzaak van hun dakloosheid ?
Zijn het de extra kosten voor bewindvoering of de strafkortingen die opgelegd zijn vanuit de participatiewet die deze gezinnen uiteindelijk de das omgedaan hebben?
Al zeker een tiental jaren vertellen de mensen ons over waar het mis gaat als het gaat om bewindvoering en schuldhulpverlening. Pas nu ook de media zich over dit onderwerp gebogen hebben ontstaat er een maatschappelijke discussie.
Gaan we nu opnieuw een hulpverlenings economie in het leven roepen rond deze gezinnen, of zijn we bereid om eerst eens meteen te luisteren naar de ervaringen van die gezinnen?
Het zou een hoop ellende voorkomen.
Anneke van Elderen