In het kader van 17 oktober hebben we een gezamenlijke actie op touw gezet die ons verbindt en waar elke lokale groep of mensen individueel een steentje of meer aan konden bijdragen. Op diverse plaatsen zoals in Oss, Nijmegen, Emmen, Den Haag, Heerlen en Wijhe werden er solidariteitsstenen geschilderd, stenen van kracht en moed. Stenen met een verhaal, een ervaring, een wens, die we graag willen delen met de mensen in onze samenleving. Heb je een steen gevonden? Lees hieronder het verhaal.
- Poezen
Al mijn hele leven leef ik in armoede. Mijn ouders waren arm en er was veel spanning in huis. Mijn poezen zijn als mijn kinderen. Omdat ik zelf geen kinderen heb kunnen krijgen. O.a. vanwege de chemo’s en het doorgeven van een erfelijke ziekte hebben we de keus gemaakt om geen kinderen op de wereld te zetten. Mijn poezen betekenen heel veel voor mij. Daar haal ik kracht en moed uit. Zeker tijdens de coronatijd.
- Hokjes denken: Solidariteit
Mohammed behoort tot een van de slachtoffers van de toeslagaffaire, waarbij mensen in het etnische hokje geplaatst werden. Dat is typisch iets voor Nederland: mensen in hokjes plaatsen. “Ik en mijn gezin hebben steeds vanaf 2012 in de schulden geleefd. Door de hulp van mijn vrienden en familie hebben we tot nu toe het hoofd boven water kunnen houden. Door de solidariteit van veel mensen met ons slachtoffers worden nu eventueel de schulden vereffend en worden we weer in ere hersteld. Ook al zal het nog een tijdje duren voor dat we weer ons gewone schuldenvrij leven kunnen hervatten. Wij hebben in ieder geval weer nieuwe moed kunnen vatten door dat er nu vanuit de regering eindelijk naar een oplossing gezocht wordt.”
- Wijsheid
Als je in armoede leeft wil dat niet zeggen dat je dom bent. Vaak wordt dat gezegd en gedacht en door iemand die in armoede leeft dan ook zo gevoeld. Wijsheid kent vele vormen. Mensen in armoede hebben ervaringswijsheid. Ik hoop dat wij met de andere mensen onze wijsheid kunnen delen, zodat we samen wijzer worden.
- Voedselbank
De diaken van de kerk heeft me aangemeld voor de voedselbank. Een heel formulier moest ik invullen. Ze moesten van alles van mij weten. Mijn inkomen, al mijn vaste lasten, mijn eventuele schulden, hoeveel inwonende kinderen boven de 18 die werken enz.
Samen met een vriendin vulde ik het formulier in. De wachttijd was drie maanden. Eindelijk kon ik naar de voedselbank. Mijn wekelijkse gang werd steeds frustrerender. Bijna nooit waren er verse groente of fruit. Bijna elke week ging ik naar huis met een tas vol pasta, koekjes, snacks, een brood, zoet beleg een potje groente, soms twee, melk of yoghurt met een smaakje, een blik soep. Veel zit tegen de houdbaarheidsdatum aan of is er (ver) overheen of komt van een of andere actie die afgelopen is. Wenselijker en gezonder is om voor de waarde van die boodschappentas vol zelf mijn boodschappen uit te kiezen.”
5. Solidariteit
Samen één,
samen tegen armoede.
Arm en rijk,
Hand in hand.
Niemand alleen,
dat wens ik.
- Na de droogte in de woestijn vind je altijd een plekje met water.
Houd moed
Uitgehuwelijkt worden!
Omdat ze uitgehuwelijkt zou worden op haar 16de is ze van thuis weggelopen. Ze moest er absoluut niet aan denken om met een man te trouwen die veel ouder is als haar en die ze niet kent, alleen vanwege de traditie. Als ze trouwen wil dan wil ze haar man zelf uitgekozen hebben, omdat ze van hem houdt.
Ze heeft min of meer 2 jaar op straat geleefd, kon regelmatig bij vrienden en een tante terecht, is zelfs nog een korte tijd in Marokko geweest. Ze is opgevangen door het meidenproject van maatschappelijk werk en zo bij een organisatie die jongeren opvangt terecht gekomen.
Ze vindt dat jongeren meer hulp zouden moeten krijgen, meer kansen. Jongeren willen graag laten zien wat ze kunnen en dat ze iets kunnen. Werkgevers zouden meer open moeten staan voor de kwaliteiten van de jongeren en jongeren laten groeien in hun bedrijf. Dit moet ook gelden voor jongeren die een scheve schaats hebben gereden.
Ze vindt dat de gemeente meer zou moeten investeren in organisaties die er werkelijk toe doen, die luisteren en er zijn voor ons.
Heel belangrijk vindt ze dat er voor jongeren veiligheid en geborgenheid gewaarborgd dient te worden, waardoor ze een levensbepalende keuze opgelegd door anderen kunnen weigeren. Zeker voor jongeren die niet durven, maar wel zouden willen.
- Mijn wereld is groter geworden
Ik leef wel in armoede, maar ik kan er nu anders mee omgaan.
Vroeger zat ik in mijn schulp.
Ik kwam het huis bijna niet uit.
Mijn wereld is groter geworden.
Dit komt door de ontmoeting met mensen, die me nemen zoals ik ben.
Die me als gelijke zien.
Dit heeft me gesterkt en moed gegeven.
Hierdoor ben ik dingen gaan doen,
die ik altijd al leuk heb gevonden, maar niet durfde te doen.
Ik ben me waardevol gaan voelen.
Ik kan er nu ook voor anderen zijn. 
Ik hoor erbij. Ik mag erbij zijn.
Mensen hebben me gezien.
En daardoor durf ik nu mezelf te laten zien.
Ik zie je: deze 3 woorden hebben voor mij een wereld van verschil gemaakt.
- Muis
Al ben je nog zo klein.
Je kunt er voor een ander zijn.
Zoek de ander op.
Zoek hulp indien nodig
als dit niet zo goed lukt.
Het is goed.
- Van het kastje naar de muur
Het gaat nu goed, maar dat is wel anders geweest.
Ze vindt dat ze niet goed geholpen is geworden. Ze weet heel goed waar de problemen zitten maar kon er niets aan veranderen.
Bij het aanvragen van een uitkering liep er het een en ander mis. “Doordat ik lang moest wachten op bevestiging heb ik zelf aan de bel getrokken. Ik kreeg te horen dat ik nog informatie moest aanleveren. Nadat gedaan te hebben liet de bevestiging wederom op zich wachten. Zo heb ik een aantal keren informatie moeten inleveren die nodig was om een uitkering te krijgen. Bij de gemeente had ik een consulent die me doorgestuurd had naar een organisatie die zich inzet voor jongeren, waar ik onderdak en steun kreeg. Inmiddels heb ik de uitkering en ben ik via baanbrekend werk naar een leer/werktraject gestuurd. In eerste instantie had ik daar niets mee, maar nu vind ik het heel erg leuk en heb ik ontdekt dat ik heel creatief ben.”
Ze vindt dat jongeren zoals haar geen stempel maar een stem moeten krijgen. Doordat er een vooroordeel is krijg je geen keuzes voorgelegd. Waardoor je gedwongen wordt een bepaalde richting op te gaan. De gemeente zou jongeren die een uitkering aanvragen duidelijk moeten aangeven welke informatie er nodig is om die uitkering te krijgen. Het is heel belangrijk om naar jongeren te luisteren. Ze vind dat men niet als nummer maar als mens benaderd moet worden.
- Hokjes denken: Moed
“Ik ben Jan en werk al 45 jaar in de bouw. Met 15 jaar ben ik daar in begonnen. Ik hoopte nu met pensioen te gaan, maar de regering heeft de pensioenleeftijd op 67 jaar en meer gezet. Dat is typisch iets voor Nederland. Alles of niets. Zwart-wit. Hokjes denken.
Gelukkig zijn er de laatste tijd onderhandelingen om de pensioenleeftijd voor zware beroepen weer op 65 jaar te zetten. Waartoe ook de bouw behoort. Maar hier is nog geen uitsluitsel over. Dat duurt voor mij dus ook nog 5 jaar.
Als je 45 jaar in de bouw gewerkt hebt, ben je totaal versleten. En ik zou nog graag met mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen willen genieten van de vrije tijd om te leven. Gelukkig hebben mijn vrouw en ik behoorlijk wat gespaard, zodat ik eventueel straks met mijn 63ste er uit kan. Maar daar voor hebben we ook jarenlang zuinig geleefd en zullen we ook in de toekomst het rustig aan moeten doen.”
- De zonnebloemen
Zonnebloemen zijn een symbool van zonnestralen.
Maar zonnebloemen staan eigenlijk allemaal alleen,
vandaar dat ze mij aan mensen laten denken.
In principe staat elke zonnebloem apart en stevig.
Ze worden veel hoger dan welke bloem dan ook.
En zo hoop ik dat mensen net zoals deze zonnebloemen stevig staan, apart, maar toch samen.
Ook zonnebloemen staan samen in het veld.
Dus zijn ze toch samen sterk en dat gun ik iedereen, dat hoewel je eigenlijk apart staat, toch niet eenzaam bent, maar samen staat met andere mensen.
- Zorgtoeslag
“De ene maand heb ik werk dan weer een maand niet, soms mag ik drie maanden achter elkaar werken en dan zit ik weer een maand thuis. Dan maar weer de gang naar de gemeente maken voor bijstand. Gelukkig krijg ik zorg- en huurtoeslag en leg ik elke maand een klein bedrag opzij, daarmee kan ik dan de tijd een beetje overbruggen, voordat alles weer geregeld is. Die onzekerheid, je raakt daar nooit aan gewend. 
Een jaar later blijkt dat mijn jaarinkomen uiteindelijk meer is dan het minimum. Dat is an sich goed nieuws. Een brief van de belasting maant me om de teveel ontvangen zorgtoeslag terug te betalen. Ik schiet in de stress. `Waarvan, vraag ik me wanhopig af´. Want mijn kleine reserves zijn opgegaan om periodes van geen werk te overbruggen.
Natuurlijk regels zijn regels. Het lijkt erop dat regels en wetten niet tot steun zijn voor de mensen, dat er geen rekening wordt gehouden met uitzonderlijke of afwijkende situaties. Al kan ik de regels niet veranderen toch zou het volgens mij handiger zijn als ze de zorgtoeslag achteraf zouden bepalen en dat dan maandelijks uitkeren. Nu wordt ik geacht zelf rekening te houden met een eventuele teruggave, terwijl het elk jaar weer onzeker is wat mijn jaarinkomen is. Het is in zo´n situatie niet eenvoudig om iets aan de kant te zetten om te sparen.”
En het ergste is nog dat niemand er begrip voor kan opbrengen als ze zelf niet in zo´n situatie hebben gezeten.
- Roze steen met kinderfietsje
Roze staat symbool voor een jong kind. 
Vandaar ook het kinderfietsje.
Dat voor mij symbool staat voor eenvoud.
Laten we hopen dat de jongere generatie tevreden is met eenvoudige dingen.
Niet alles wat blinkt is goud.
Eenvoudige dingen zijn eigenlijk veel meer waard.
- Ik voel me gezien, hier ben ik
Ik heb het heel moeilijk gehad.
Ik ben uit een heel diep dal omhoog gekropen
Mijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen.
De verandering kwam toen ik ben gaan inzien,
dat ik hulp nodig had.
Ik heb veel steun gehad van de Woonvorm,
waar ik terechtkwam voor begeleid wonen.
Zodat ik er niet alleen voor sta.
Zodat ik minder zorgen heb.
Daardoor ben ik nu wie ik ben.
Ik ben meer in mijn eigen kracht gekomen.
Ik maak weer grapjes.
Ik durf me te laten zien.
Ja; ik voel me gezien.
- Maatwerk
Een jonge moeder met twee kinderen verteld dat ze schulden had, daardoor heeft ze uit angst en wanhoop zich laten verleiden een foute keuze te maken. Haar uitkering werd beëindigt en daarmee groeiden haar schulden. Huurschuld, gas, water elektriciteit. Ze heeft toen hulp gezocht, ze deden haar beloven dat ze mocht blijven wonen. Toch is ze uit huis gezet geworden. Hierdoor is ze uit haar vertrouwde omgeving gerukt. Hier had ze een aantal sociale contacten, die haar steunden en waar ze terecht kon als ze het even moeilijk had. Daarnaast leefde ze in angst, bang dat haar kinderen haar zouden worden afgenomen. 
Ze vindt dat ze directer en actiever geholpen had moeten worden zeker vanwege de kinderen. Ze voelde zich niet serieus genomen en behoorlijk heen en weer geslingerd en alleen staan. Uiteindelijk heeft ze door aan te houden en door te zetten eigenlijk zichzelf geholpen. Ze heeft een uitkering aangevraagd, ze heeft bij een particuliere verhuurder een woonplek gevonden, die wel erg duur is. Helaas is dit een woning met wat gebreken waardoor het niet gezond wonen is. Daarmee woont ze ook nog in een andere buurt waar ze niemand kent, dus ook geen steun heeft van buren waar ze wel veel behoefte aan heeft. Ze staat met haar rug tegen de muur, daar ze bij welke woonvereniging ook voorlopig geen huis kan huren. Ze vindt dat ze wel erg zwaar gestraft wordt voor die ene keuze. Inmiddels staat ze ook onder bewind en worden de schulden afgelost.
Ze vind dat er meer maatwerk geleverd zou moeten worden, niet alleen door de gemeente maar ook door maatschappelijk werk. Er zou vooral goed geluisterd moeten worden en niet al bij voorbaat veroordeeld worden voor een eventuele foute keuze. Zeker niet als men heeft laten zien dat men voor een normaal leven kiest. Een goede begeleiding en een open communicatie hadden haar waarschijnlijk beter en sneller vooruit geholpen. Nu heeft ze veel zelf moeten uitzoeken en moeten vechten. 
Nu ze weer een vaste woonplek heeft krijgt ze meer rust, de angst, spanningen en stress opgelopen in de afgelopen tijd moeten nu verwerkt worden en een plekje krijgen. Ze geeft aan dat ze daar hulp bij nodig heeft en die via de huisarts gaat vragen. Ze hoopt dat ze die snel gaat krijgen. Ze is blij dat ze in haar zoektocht naar overleven bij een organisatie is terecht gekomen, waar ze een luisterend oor heeft gevonden, en waarvan ze veel steun ondervindt. Ze ziet haar toekomst inmiddels een stuk positiever tegemoet.
- Steen met vier kleuren
De 4 kleuren staan voor de 4 rassen.
Het zwarte ras, het rode ras, het gele ras en het blanke (roze) ras.
Dat zij net zoals mijn steen samenwerken,
elkaar ondersteunen, lief hebben en alles op deze wereld gelijk verdelen.
- Kledingbank
“Twee keer per jaar krijg ik een uitnodiging van de gemeente, in het voorjaar en het najaar. Dan mag ik naar de kledingbank. In de brief staat dat ik deze brief en mijn paspoort moet meenemen.
Al vroeg ga ik die dag, zo is er nog voldoende keus denk ik. Er waren meer mensen die zo dachten, er stond een hele rij. Het duurde wel meer dan een half uur voordat ik aan de beurt was.
Bij de aanmelding kreeg ik een briefje met hoeveel stuks kleding ik van elk mocht uit zoeken. 2 van dit, 2 van dat, een jas een paar schoenen enz. Met een beetje geluk is er nieuw ondergoed en sokken. Tussen al die drukte probeer ik te scoren. Helaas alle leuke dingen zijn me te groot of te klein. Wel vond ik een paar leuke T-shirts. 
De vrouw achter de tafel met de lange broeken zag mijn teleurgestelde gezicht en zocht met me mee naar een geschikte broek. Ze reikte me één aan die ik absoluut niet mooi vond. Ze drong aan dat ik hem toch moest nemen, dan heb je tenminste een broek. Een broek die ik waarschijnlijk nooit zal dragen.
Bij de schoenen hoef ik niet te kijken, daar ik aangepaste schoenen draag. Daarvoor in de plaats had ik liever een paar extra shirts gehad. Als je dat aangeeft kijken ze je raar aan, dat kan niet. Want zo zijn de regels. Ook een jas vond ik niet. De spoeling was dun.
En dan te bedenken dat de gemeente de kledingbank voor elke cliënt 48 euro betaald. Dat zijn dus dure T-shirts en ook nog tweede hands. Daar had ik ook een paar nieuwe voor gehad en zelfs twee broeken bij de Kik , Zeeman of Wibra, of had ik bij die leuke tweedehands winkel mijn slag kunnen slaan.
- Zakgeld en geen adres
Nu gaat het wel redelijk goed. Maar ik heb een tijdje geen woonadres gehad, ik heb geen diploma’s en geen uitkering. Heb een tijd ’s morgens niet geweten waar ik ’s avonds zou slapen. Ben heel dankbaar dat ik nu weer een bed heb, geniet daar nog elke dag van. Ook heb ik weer een uitkering en ga binnenkort weer naar school. 
Mijn ouders hebben me op straat gezet nadat zijn werkcontract niet meer verlengd werd. In mijn gezin waren nogal wat spanningen daar mijn vader ook dreigde ontslagen te worden. Er was veel stress over hoe dan te overleven. Mijn ouders besloten het inkomen van mij in te nemen en alleen maar zakgeld te geven. Daar was ik het niet mee eens. Er kon niet open gecommuniceerd worden waardoor de misverstanden opliepen. Uiteraard ben ik regelmatig naar huis gekeerd met de vraag of ze konden helpen met wat geld, omdat ik honger had. Ik werd meestal afgewezen. In mijn overleven heb ik regelmatig dingen gedaan die niet konden. Ik werd daar steeds handiger in en ben gelukkig nooit betrapt geworden. Nooit heb ik mensen persoonlijk iets aangedaan en van hen iets afgenomen. Daar ben ik wel trots op.
Ik ben een uitkering gaan aanvragen, maar omdat ik geen adres had kon ik die niet krijgen. Ik werd niet verder geholpen, waardoor ik niet wist wat te doen. Ik ben bij een organisatie die zich inzet voor jongeren terecht gekomen, die hebben mij onderdak gegeven en steun, waardoor ik mijn leven weer op de rails heb gezet.
Hij vindt dat er persoonlijker naar de mensen gekeken moet worden, zodat ze beter en sneller geholpen kunnen worden. Hij hoopt dat anderen jongeren dit lot bespaart blijft.
- Vuur
Iedereen zoekt warmte. 
Bij een ander en in zijn eigen woning.
- Mijn tuin, bloemen en kippen
Ongeveer 3 jaar geleden zijn we verhuist naar de plek waar we nu wonen. We hadden al een tijdje rondgekeken voor een groter huis. We hebben namelijk 4 jongens, die inmiddels steeds groter worden en meer ruimte nodig hebben.
We hebben voor dit huis gevraagd bij de woningbouwvereniging. Er moest veel in gebeuren en de tuin voor en achter het huis lag er als een woestenij bij. We wilden het huis heel graag hebben, maar we zagen er ook tegenop. De verhuizing, het behangen, verven enzovoort, enzovoort en dan ook die tuin nog eens. Waar halen we het geld vandaan! We moeten namelijk rondkomen van een bijstandsuitkering dat geeft veel zorgen en stress en dan moet je vaak creatief zijn. Gelukkig kregen we hulp van familie en vrienden, die ons hielpen bij het verhuizen en verven en zo. Ik ben een buitenmens, ik hou van de natuur, van planten en dieren en ik droomde van een mooie tuin. Zo hier en daar uitte ik die wens. Van verschillende kanten kreeg ik te horen dat ik dit of dat wel bij hen uit de tuin kon steken, omdat het in de verdrukking stond, of omdat ze er op uit gekeken waren. Of ik vroeg of ik stekken mocht nemen van struiken en bomen. Ook zat ik uren op marktplaats.nl om te ruilen of iets gratis af te halen of iets te verkopen om daarvan weer iets anders te kunnen kopen wat ik graag in mijn tuin heb. Zo heb ik bijvoorbeeld een vijver kunnen ophalen met pomp en verder toebehoren in ruil voor een Hosta.
Kippen en andere dieren mochten ook niet ontbreken in mijn tuin, de stal werd het verblijf voor de dieren met daaraan een kippenren. De kippenren heb ik gebouwd met het hout van een pergola die ergens uit iemands tuin moest, het hout was nog erg goed. Het was genoeg hout voor ook nog een pergola in mijn tuin. Bij de groente winkel kan ik groente en fruit ophalen, wat niet meer verkoopbaar is, voor de dieren. Soms laat ik de kippen hun eieren uitbroeden, deze kuikens verkoop ik dan weer. Omdat ik 4 jongens heb en graag met ze de natuur in trek geef ik onderweg mijn ogen goed de kost. Er is soms veel te vinden langs de weg wat mensen afgedankt hebben. Zo heb ik verschillende struikjes uit kunnen halen die mensen op een hoop tuinafval op een braak liggend terrein gedumpt hadden. 
Zo zit er achter elke plant in mijn tuin een verhaal van hoe ik het verkregen heb, dat vind ik erg leuk en daar ben ik trots op. Het resulta
at mag er wezen. Bij een tuinwedstrijd behaalde ik de 5de prijs
Wat ik voornamelijk met mijn verhaal wil vertellen is; als je een droom of wens hebt en je iets heel graag wil, probeer je angst, je zorgen opzij te zetten. Door creatief te zijn, kun je iets moois maken. Mijn droom, mijn wens was een mooie tuin. Die heb ik gerealiseerd.
- School niet afgemaakt! Geen vangnet
Door omstandigheden heb ik de school niet afgemaakt. En heb toen een uitkering aangevraagd waarop ik 4 weken moest wachten. Ik kreeg geen voorschot, deze had ik op dat moment zeker nodig, omdat ik me verplicht voelde (mijn verantwoording wilde nemen) mijn schulden af te lossen, zodat ze anders nog meer zouden oplopen. Ik heb geen vangnet, mijn moeder is overleden en mijn vader woont in Nieuw Zeeland. Er is geen verdere familie. De gemeente heeft wel meteen actie ondernomen en gezorgd
voor onderdak.
Hij vindt dat de gemeente jongeren zoals hem meer moet wijzen op de mogelijkheden die er zijn.
Vooral voor de meest basale levensbehoeften zoals eten, kleding en een dak boven je hoofd uiteraard een voorschot moeten geven, al is het tegen terugbetaling, zodat ze niet op het verkeerde pad geraken.
Hij gaat weer naar school en wil heel graag kok worden.
- Jaren op straat geleefd
Deze man die onder de boom zit heeft jaren op straat geleefd.
Hij heeft mensen leren kennen van de ATD Vierde Wereld. 
die met hem samen er voor gezorgd hebben om zijn identiteit w
eer terug te krijgen. Die was hij verloren nadat zijn ouders overleden waren. Hij woonde en zorgde voor hen. Hij kwam op straat te staan, omdat de huur niet op hem overgedragen kon worden. Hij heeft zijn leven nu weer op de rit.
Hij heeft een nieuwe woning gekregen.
Onder de boom, zit hij te dromen en te bedenken hoe hij zijn huisje zal inrichten.
Daar heeft hij heel veel zin in.
- Een vis in het water
Ik voel mij als een vis in het water als ik bij mensen ben die mij waarderen en respecteren, waar ik mij veilig en vrij bij voel, waarbij ik mag zijn wie ik ben. Samen met mijn vrouw hebben we geen gemakkelijk leven. Het is fijn om regelmatig naar de lokale groep van ATD te komen. Daar kunnen we met elkaar praten over wat ons zorgen baart, maar ook doen we hier veel ontspannende, creatieve activiteiten.
Vooral met schilderen valt alle stress van mij af. Ook nu deze middag tijdens het schilderen van deze steen.
- Delen van overvloed
Wanneer je wat meer hebt dan een ander.
Bouw dan géén hogere muur,
maar een langere tafel.
Licht
Blauw is mijn lievelingskleur en van die kleur wordt ik blij.
Dan voel ik me als een vis in het water.
- LIEFDE en mijn schaapje
Ons inkomen is niet groot, toch zijn we best trots dat we ons eigen huurhuisje hebben en dat we onze schulden bijna afgelost hebben. Alles wordt veel te duur voor wie weinig heeft. Alleen als we wat geld over hebben, kunnen we een stukje vlees kopen. Op dit moment heb ik geen betaald werk of uitkering. Het is moeilijk werk te krijgen als je geen goede opleiding hebt gehad, geen diploma’s hebt. We leven van de uitkering van mijn man. Hij heeft me voortdurend nodig sinds hij dat ongeval heeft gehad. Vroeger werkte ik ‘s nachts in een nachtclub om extra geld te verdienen. Mensen in mijn omgeving keurden dat af. Maar ik werkte uit noodzaak.
Ik vind het heerlijk om mijn schaapje te verzorgen. Daarbij kan ik mijn zorgen even vergeten, daarbij vind ik troost. 
Onze kinderen wonen niet meer bij ons. Daarom zijn hun foto’s heel belangrijk voor ons. Onze kinderen werden al vroeg van ons afgenomen. Alleen onze oudste zoon heeft tot zijn kleuterleeftijd bij ons gewoond, voordat hij uit huis werd geplaatst. De andere kinderen zijn direct na de geboorte bij ons weggehaald. We missen onze kinderen nog elke dag. Soms denk ik weleens dat ze beter af zijn waar ze nu zijn. Want wat kunnen we ze meer bieden als onze liefde? Er is geen geld voor vakanties of voor een sportclub of andere leuke dingen, soms zelfs niet voor de basale behoeften, terwijl ontspanning o zo welkom is. Ook al worden we niet altijd respectvol behandelt, wij behandelen de anderen wel met respect, we houden de eer aan onszelf. Wij vinden dat ieder mens een kans is voor de samenleving en niet buitengesloten mag worden. Gelukkig hebben we elkaar, onze liefde voor elkaar sterkt ons.
Al is ons leven hard zoals deze steen.
- Herfst
Maakt niks uit welk jaargetijde, ook al gaat het soms niet goed, toch schijnt uiteindelijk de zon weer. Zoek in je buurt, er is altijd iemand die je wilt helpen.
- Zwart wit
Soms is het leven zwart-wit. Zoek de kleur in je leven met je medemens en je wordt een rijk mens.
- De vlinder
Een vlinder is voor mij het mooiste voorbeeld van verandering.
In het leven is er ook hard werk en veel geduld nodig om te veranderen of om iets te veranderen.
Net zoals een rups hard moet werken en veel geduld moet hebben om een vlinder te worden.
Soms is de weg die je moet gaan niet makkelijk maar als je dan je doel bereikt hebt, voelt het als een flapperende vlinder die de wijde wereld in vliegt.
30. Cirkel naar binnen en cirkel naar buiten
Het lijkt soms alsof mensen die zichzelf gaan isoleren – door teveel verloren vertrouwen in mensen, teveel lijden door oude of nieuwe pijn – de moed om voluit te leven opgeven. Maar zij hebben wel de moed om naar binnen te gaan, bij zichzelf stil te staan, de pijn te doorleven, zich niet beter voor te doen. Zo iemand kan mij leren dat ook vaker te proberen en ik probeer op mijn beurt toch wat licht en vertrouwen te brengen uit ‘de buitenwereld’; we zijn als mensen niet bedoeld om heel veel alleen te zijn. Laten we minder naar de buitenkant van mensen kijken, maar meer naar onze eigen binnenkant en die van de ander.
31. 17 oktober ATD
17 Oktober, “werelddag van verzet tegen extreme armoede”, onze dag
Arm zijn, maar niet alleen
Er zijn heel wat mensen om ons heen
Die er voor ons zijn
Ze begrijpen je
Ze helpen je er door heen
Ze zijn er
Zij die klaar staan
Voor de armen
Mensen die vechten voor ons
Die vechten met ons
Die ons moed geven en kracht
Ze laten ons in onze waarde
Ze geven kracht, geven moed, geven hoop
Om zelf te vechten en dingen te doen
Ze leren ons niet afhankelijk te zijn
Maar zelf sterk te worden
Ons laten ze zien
Dat we er ook mogen zijn
Ze steunen ons in wat we niet alleen durven
Ze leren ons dat wij ook rechten hebben
Op een normaal bestaan
ATD Vierde Wereld is er één van
Die doen er wat aan
– Jozé Kersten –
32. Samen eten
Ik hou van Senegal, al sinds de eerste keer dat ik er kwam, in 2001. Daarna wilde ik er steeds naartoe terug.
Op de steen heb i
k een boab-boom geschilderd. Er is een verhaal dat God een keer boos was en toen alle boabs uit de grond heeft getrokken en ondersteboven
weer heeft teruggezet. Daarom lijkt het alsof de bomen met hun wortels in de lucht staan. Senegal is een heel arm land, maar mensen zijn er solidair met elkaar, ze delen alles. Als je bij mensen op bezoek gaat wordt er altijd gevraagd of je wilt mee eten. Een keer ging ik met de p
aardenkar. De chauffeur van de wagen was een plakkerig broodje warm vlees aan het eten. Hij vroeg me of ik een hapje wilde. “Nee, dank u”, zei ik. Maar dit zijn de omgangsvormen in Senegal: je weet niet of iemand al dagen niet gegeten heeft, dus je gaat nooit in je eentje zitten eten in gezelschap. Je vraagt altijd of de ander ook iets wil.